Geçmiş ve Gelecek Arasında Memo

              Her şeyin belirsiz olduğu bir dünyada seslere sığınmak bazen tek gerçeğimizdir belki de...

            Babamın Sesi; bizi seslerin başlatıp sürdürdüğü bir yolculuğa çıkarıyor. Sesler ve sözcükler elinizde kalan tek şeyse, onları tekrar tekrar dinlemek ve onların ürettiği gerçeklikte yaşamaktan başka çare yoktur.

            O zaman tek tek her sözcüğün, hecenin önemi büyüktür. Anılar yeniden yeniden gözden geçirilir. Sandıklar alt üst edilir. Bulunan gazete parçaları, sütunlar, manşetler; hep geçmişi anlatır.

            Saatler belli bir anda donmuştur.

            Ve bu sonsuz bekleyişte, Yılmaz Güney'in Umut'u göz kırpar. Durağanlığa, geçmişe saplanıp kalmaya küçük de olsa ışık verir.

            Göndermeler, metaforlar, tekrarlanan motifler; aynı noktaya parmak basar: Anadilde eğitim, kuşkusuz en temel insan hakkıdır. Yok edilen hayatlar, her birimizin yaşamında kocaman soru işaretleri bırakır.

            Ve Memo'nun okuldaki sahnesi; Babamın Sesi'ni İki Dil Bir Bavul'a bağlar. Memo; o okuldaki Türkçe bilmeyen öğrencilerden biridir. Bütün sevdiklerini okula taşıyıp, orada yaşadığı yabancılık duygusunu yenmek ister. Ama işte Elbistan'da, annesinin yanında hȃlȃ aynı sorunla baş başadır. Yıllar sonra babasına olan kırgınlığıyla yüzleşir ve aslında babasını hiç tanımamış olduğunu itiraf eder.

            Hasan'sa var olup olmadığı belirsiz bir hayale dönüşmüştür.

            Annesi; o geçmişle olan bağlarını koparmamıştır, koparmayacaktır da... Ama Memo; hesaplaşmasını tamamlayıp kendi dinginliğine kavuşur. En azından geçmişiyle barışık duruma gelir.

            Geleceğin ne getireceği ise, hiçbir zaman belli değildir.

                                                                      Saliha Yadigȃr

(Leylek Cafe blogu için yazıyı hazırlayan Saliha YADİGAR'a teşekkür ederiz.)